Rozdział I - Kto się czubi, ten się lubi.

Droga z Dżwinacza Dolnego do Arłamowa, jak wszystkie drogi w Bieszczadach wiła się wręcz nieprzyzwoicie w tysięcznych zakrętach pośród gór. Wicie to jednak było niezaprzeczalnie malownicze, a obficie rosnące w okolicy lasy oprócz zwiększania owej malowniczości, dostarczały także litościwie nieco cienia na szosę. Ponieważ zaś upał panował niemiłosierny, każdy skrawek cienia był nad wyraz pożądany.

Niewielki samochodzik pokonywał wytrwale kolejne wzniesienia i doliny na trasie. Gdyby był to przeciętny osobowy pojazd, jego kierowca mógłby się niepokoić, że górska trasa źle wpłynie na jego kondycję, wóz ten jednak był prawdziwą, terenową Vitarą. Jego właścicielka i kierowczyni w jednej osobie mogła zatem mieć wszelkie potencjalne problemy mechaniczne w swym wdzięcznie zadartym nosku.

Martyna Dudzicka, tak się bowiem zwała, westchnęła rozdzierająco. Westchnęła na samą myśl o swej kuzynce Oli, z którą, co było nieuniknione, miała się dzisiaj spotkać. Nie, żeby miała na to ochotę, prawdę mówiąc wolałaby się raczej wytarzać nago w mrowisku, ale nie chciała robić przykrości Karolowi, który, tak się niefortunnie złożyło, miał dzisiaj urodziny i był chłopakiem Oli.

Wyprawiał je właśnie w Arłamowie, a Martyna była akurat w pobliżu, to jest w odległym o 30 km Dźwinaczu, fotografując konie huculskie w tamtejszej stadninie. Nie mogła się zatem wykręcić od zaproszenia, złożonego przez Karola telefonicznie, poza tym jego akurat lubiła. Cóż chłopak za to mógł, że zakochał się akurat w Oli, tej Oli którą matka wytrwale stawiała jej za wzór od dzieciństwa, patrz, Olunia taka grzeczna, tak ładnie wygląda, ma takie dobre oceny, a ty? Patrz, jakiego Olunia ma chłopaka, sławnego siatkarza, a ty co? Starą panną zostaniesz, ale nic dziwnego, wyglądasz jak jakieś czupiradło, w ogóle nie umiesz się ubrać, nie to, co Olunia!

Rodzicielka Martyny wygłaszała córce takie perory za każdym razem, gdy jej się akurat przypomniało, że jest matką i powinna jakoś wychowywać własne dziecko. Nie były to częste chwile, niemniej jednak wystarczająco częste, żeby Martyna dostawała drgawek na dźwięk imienia kuzynki. Fakt, że uważała Olę za beznadziejny pustostan intelektualny, bynajmniej nie pomagał.

Przekonała się o tym przez kilkanaście lat wspólnego mieszkania, bowiem ojciec o rok starszej Olki był jej wujem. Wujek Adam - człowiek który wychował ją jak własne dziecko, bo biologiczny dawca spermy raczył ulotnić się jeszcze wtedy gdy Edyta Dudzicka- jej mamunia dowiedziała się że jest w błogosławionym stanie.

Adam Dudzicki pomimo tego, że sam posiadał dwoje dzieci z chęcią zaopiekował się również siostrzenicą? Jak do tego doszło?

Edyta zaraz po studiach wyjechała na staż za granicę podrzucając bratu i bratowej owoc swojego płomiennego romansu. Mała Martyna była jej kulą u nogi i przeszkodą w zrobieniu kariery zagranicznej. Panna Dudzicka była bowiem charakteryzatorką, która za wszelką cenę chciała pracować ze znanymi nazwiskami. Udało jej się.

Po latach spędzonych w Los Angeles, gdzie mieściło się jej stałe lokum, niezliczonych wyjazdach po całym globie, mogła wpisać do swojego CV pracę dla takich sław jak Polański, Spielberg czy Jackson u którego charakteryzowała aktorów przy Władcy pierścieni i Hobbicie.
Martyna wielokrotnie wyjeżdżała do Stanów by odwiedzić matkę, nierzadko podróżowała razem z ulubienicą rodzicielki- Olą, ale nigdy nie chciała zostać u niej na zawsze. Upiorna mamunia nawet nie zaproponowała jej przyjazdu na stałe a dumna córka nigdy by jej o to nie poprosiła. U wujostwa było jej dobrze a teraz mieszkała w Krakowie dokąd wyprowadziła się na studia. Matka raz w życiu tknięta matczyną troską, kupiła jej niewielkie, dwupokojowe mieszkanko na Kazimierzu. Jak mówiła było ją na to stać i nie chciała aby jej dziecko tułało się po akademikach albo stancjach lub co gorsza mieszkając z hołotą.

Martyna nie sprzeciwiła się temu pomysłowi, ostatecznie byłoby głupia gdyby odmówiła matce, nawet jeśli wiedziała, że rodzicielka robi to tylko po to, żeby do końca nie czuć się złą matką.
Jaka była wiedzieli wszyscy. Wszyscy oprócz jej ukochanej kuzynki, która ją wprost ubóstwiała.

Wśród takich rozmyślań Martyna dotarła do ośrodka. Zaparkowała starannie swoją "Wiertarę", mając nadzieję, że nie napatoczy się żaden cymbał i nie obetrze jej karoserii, samochód bowiem traktowała niemal jak istotę żywą. Z przyzwyczajenia zarzuciła na ramię jeden z aparatów fotograficznych.

W hallu głównym owionął ją przyjemny chłód klimatyzowanego pomieszczenia, ale to była jedyna korzyść, bowiem recepcjonista nie miał zielonego pojęcia gdzie mianowicie podziewają się siatkarze. Z westchnieniem Martyna wydobyła komórkę.

- Karolciu, aaaaallo! - rzekła zdecydowanie do aparatu. - Przyjechałam do ciebie, ale nie wiem gdzie jesteś!

- Na boisku do siaty plażowej - odparł Karol.

- Łomatko to też tu mają? - zdziwiła się Martyna.

- Wszystko mają - w głosie Kłosa dźwięczała pewność. - Zaraz ci powiem jak iść.

Wiedziona wskazówkami Karola zabłądziła zaledwie raz. Skręciła w zupełnie niewłaściwą stronę, wlazła potem w jakieś krzaki i trafiła na boisko do siatki plażowej z jakiejś dziwnej strony. Nie alejką jak normalny człowiek, tylko przez trawnik z ozdobnymi krzewami.

Perlisty damski śmiech, bez wątpienia należący do Oli, zawiercił Martynie w uszach. Tylko jej kuzynka mogła śmiać się tak sztucznie i piskliwie, jakby styropianem po szybie ciągnął.

Z niechęcią wyjrzała zza krzaków, jej oko padło na boisko i w tym momencie jej wewnętrzny fotograf zapiał z zachwytu.

Czterech opalonych facetów, odzianych tylko w krótkie gatki, demonstrowało na tle złotego piasku swą muskulaturę, w akrobatycznych wyskokach i innych wariacjach. Jak nie cierpiała siatki, tak to się domagało uwiecznienia. Te ciała, te fontanny piasku, te pozycje...! Bez namysłu wyjęła aparat z futerału, włączyła i stanąwszy na granicy krzewów i piaszczystego obszaru jęła przymierzać się do strzału, pomagając sobie przy tym językiem.

Migawka cykała cicho, aparat trzaskał zdjęcie za zdjęciem. Oczywiście trzeba je będzie potem poddać selekcji, ale Martyna była pewna, że będzie warto. Na pewno znajdzie się tam kilka perełek.

Nagle, po zagrywce, uderzona mocno piłka śmignęła nad głową Martyny w krzaki. Dziewczyna odwróciła odruchowo głowę, śledząc jej lot, Gdy spojrzała znowu w stronę boiska, jakiś ułamek sekundy później, przed sobą miała rozpędzonego dwumetrowego brodacza, z wściekłym błyskiem w oczach goniącego w ślad za piłką.

Nie zdążyła się uchylić a brodaty osobnik wleciał w nią z impetem, aparat który trzymała odskoczył w bok uderzając w sporej wielkości kamień. Ona sama leżała rozpłaszczona na piasku jak wyrzucona na brzeg śnięta ranna orka a brodacz częściowo na niej.

- Kuuuuuuuuurrrwa!- wyrwało jej się soczyście i mało elegancko. – Coś ty narobił kretynie skończony?

Siatkarze przerwali grę a zgromadzeni gapiowie – w tym Oleńka, wpatrywali się w rozpłaszczoną Martynę i jej oprawcę jak cielęta w złote wrota.

Gdyby Martyna nie była w tym momencie potwornie wkurwiona, śmiałaby się z głupawej miny kuzynki, która zastygła z otwartymi ustami niczym żona Lota przed walącą się Sodomą i Gomorą.

- Kogo nazwałaś kretynem?- odezwał się brodacz, podnosząc się z niewygodnej pozycji i otrzepując z piasku.

- A kogo miałam nazwać? Ducha Świętego? Ciebie matole skończony!- parsknęła jak rozzłoszczona kotka.

Wstała z nie lada trudem, podnosząc również swoje cacko z roztrzaskanym obiektywem.

- Nie zrobiłem tego celowo!- mruknął dwumetrowiec. – Poza tym tylko idiotki wyskakują z krzaków jak oślice.

- Oślice?- darła się na cały Arłamów. – Ty…ty baranie! Ty buraku pastewny…Ty…

- Dziku. – zaśmiał się jeden z gapiów trzymający w rękach kamerę. – To Dzik.
Cała grupka zarżała jak gimbazeria przy kawale jednego ze szkolnych gagatków.

- Martynka?- zza winkla wyszedł Karol trzymając w rękach smartfon. – Jednak trafiłaś? Dlaczego kłócisz się z Michałem? – zapytał zdziwiony.

- Bo ten patafian zepsuł mi aparat!

- To twoja kuzynka?!- wkurzony Kubiak zwrócił się do Kłosa. – Weź jej coś powiedz bo nie ręczę za siebie!

- To kuzynka Oli. – odpowiedział Kłos. – Właśnie, Olka co tu się dzieje? – zwrócił się do blondwłosej piękności, która pałała żądzą mordu na własnej kuzynce. Ta roztrzepana kretynka musiała narobić jej wiochy przy wszystkich. Co za kuriozalna sytuacja, czy ona się nigdy od niej nie uwolni? Dlaczego musiała przyjechać tu właśnie dzisiaj?

- A skąd ja mam wiedzieć dlaczego ta idiotka czai się po krzakach i napastuje Kubiego? - odparła lodowato.

- Ja napastuję...?! - Martyna zawrzała jak czajnik na gazie. - No chyba ci słońce w czerep przygrzało! Takiego debila...?1 I to jeszcze własnym aparatem?!

- Ej, ej, ja sobie wypraszam! - Kubiak gniewnie nastroszył brodę. - Przestań mnie, do cholery, wyzywać! Ja ci kazałem skradać się po krzakach?

Karol wzniósł oczy do nieba, po czym spojrzał błagalnie na typa z kamerą.

- Igła, może ty mi wyjaśnisz co tu się dzieje?

- Dziku poszedł za piłką jak dzik w żołędzie - zachichotał Igła. - I po drodze stratował to dziewczę.

- A dlaczego dziewczę czaiło się po krzakach? - chciał wiedzieć Kłos.

- Robiłam zdjęcia - wyznała niechętnie Martyna. - Które szlag trafił przez tego... - spojrzała na wkurzonego Michała i ugryzła się w język. - Przez tę nierogaciznę parzystokopytną.

- Myślałam, że nie lubisz siatki - rzekła Ola, pogardliwie wydymając wargi.

- Nienawidzę - warknęła Martyna. - Ale co kadr, to kadr.

- I co ciała, to ciała - rzekł niewinnie drągal o urodzie Travolty i imponującym zgryzie.

- No kurwa, podglądaczki ze mnie nie róbcie! - Martynę znowu trafił szlag.

- A kto cię tam wie - Kubiak spojrzał na nia podejrzliwie.

Dziewczyna wciągnęła powietrze z ostrym świstem i zabiła go wzrokiem.

- Prędzej w piekle igloo zbudują, a Lucyfer będzie sprzedawał lody - oznajmiła uroczyście. - Prędzej rybią łuską porosnę, prędzej w tej twojej brodzie wróble gniazdo uwiją, niż się tobą zainteresuję jako facetem!

To rzekłszy, pchana ostateczną furią, wetknęła mu w ręce rozwalony aparat, odwróciła się na pięcie i znikła w krzakach.

- Kto się czubi, ten się lubi - rzekł sentencjonalnie Igła.

Kubi spojrzał na niego niemal z obrzydzeniem.

- Nie w tym życiu - oznajmił stanowczo.

____________________________________________________________________________

Ostatnio przez jeden z komentarzy, przypomniałyśmy sobie że Run to you i Jestem Julką łączą się luźno pewnymi bohaterami. Na razie dość nieśmiało, ale planujemy to jakoś mocniej zacieśnić. A skoro trylogie są popularne to my również popełnimy takową. Co za tym idzie wytężyłyśmy nasze umysły w poszukiwaniu bohatera, którego obie równie mocno lubimy i który różnił by się charakterem od Andrzeja i Rafała. Wybór padł na naszego nowego kapitana Michała Kubiaka. Dzik popularnym siatkarzem jest, ale nie to nami kierowało. Chcemy zetrzeć ze sobą dwie bardzo silne osobowości a Misiek ma idealne predyspozycje. Mamy nadzieję, że pomysł spodoba się i Wam. W końcu opowiadania są dla Was. :) Jeśli chcecie być informowane, prosimy o wpisywanie się do zakładki. Informujemy na asku, GG a także w zakładkach na blogach.Wiadomość o nowościach pojawia się także na asku Fiolki.

Pozdrawiamy mocno i życzymy udanej lektury

Fiolka & Martina